Het trouwfeest

Sinds mijn NAH is het heel moeilijk om te voldoen aan de ‘sociale verwachtingen’ van de maatschappij. Drukte moet ik vermijden, feestjes moet ik al eens skippen of vroegtijdig verlaten, een praatje maken met meer dan twee mensen tegelijkertijd is moeilijk,... Ik kan vaak niet zomaar doen wat anderen van me zouden verwachten of het gaat misschien ten koste van mijn gezondheid.

De afgelopen drie jaar was het vaak afwegen en kiezen tussen mezelf of wat ‘sociaal acceptabel is’. Als kers op de taart mocht ik vorige week (22 september) hét summum van sociale gijzeling ondergaan: mijn eigen trouwfeest geven! Yay! Daar had ik niet bij stilgestaan toen ik twee jaar geleden volmondig en ietwat verrast “ja” zei tegen mijn toenmalige verloofde die op een houterige, maar wel schattige manier op de knieën ging ergens op een berg in de Vogezen.

Die twee jaar verloving waren uiteraard niet toevallig. Hoewel er sowieso ‘ongeschreven richtlijnen van nearly newlyweds’ zullen bestaan over hoe lang een verloving gemiddeld mag duren, leven we nu gelukkig in een tijd waar timing, locatie en bruidstaartsmaak echt een eigen keuze is. Mits mijn revalidatie nog vaak op de voorgrond stond en ik ook bezig was met het verwerken van mijn bijhorende identiteitscrisis, doofde ik de afgelopen twee jaar steeds weer het jengelende geluid van de ‘wedding bells’ telkens als ik kon. Ik schoof het voor me uit. Het was iets voor later, in de toekomst, de verre toekomst, misschien als aliens ons eindelijk de les komen spellen,...

Maar uitstel werd geen afstel in dit geval en het feest zou er komen. Mijn man is namelijk een enorm sociaal dier, altijd op zoek naar gezelschap, small talk onderwerpen en sociale goedkeuring. Ik hoef niet te veel uit te wijden over het feit dat ik niet zo zat te springen om een (groot) feest. Ik kan niet eens springen. Dus ja. Maar ik wilde mijn best doen; voor mijn familie, voor mijn vrienden en voor mijn relatie.

Dus op 1 september trouwden we voor de wet en op 22 september gaven we dan ook een feest met alles erop en eraan voor zo’n 80-tal gasten. De hele aanloop er naartoe met onder andere een kleed en schoenen vinden waarin ik niet kon vallen, uitnodigingsflaters, locatie stress, financiële stress, etc. zal ik jullie besparen. Ik wil het hebben over hoe wij het hebben aangepakt. En met wij, bedoel ik: mijn NAH en ik.

Welke voorbereidingen hebben we getroffen?

- NAH-kaartje toevoegen bij de uitnodiging:

Zowat 80% van de uitgenodigde gasten was wel op de hoogte “dat ik iets heb”, maar vaak komt dan de vraag hoe ze met me moeten omgaan of wat “dat NAH-gedoe” juist is. Wel, ik heb dit medisch mysterie proactief aangepakt door een kaartje met meer uitleg bij de uitnodiging toe te voegen:

-Aantal gasten beperkt:

Altijd een heikel punt: wie nodig je uit en wie niet? Om het feest wat behapbaar te houden (ook financieel ;-)), was er een maximum aantal gasten en werden ze ook nog eens opgesplitst: eerste deel voor receptie en diner, tweede deel kwam er later pas bij voor het dansfeest. Twee kleinere groepen gasten waren voor mij minder overweldigend dan vanaf het begin één grote groep gasten moeten ontvangen.

-Locatiekeuze:

In dit geval was het belangrijk om een locatie te kiezen waar alles al voorzien is, geen ruimte om te freestylen, geen zotte requests, gewoon een degelijke locatie met degelijke voorzieningen. Misschien minder sprookjesachtig dan een Pinterest trouw met kerstverlichting in één of ander afgelegen bos, maar er was wat mij betreft geen ruimte voor “gedoe”. Zodra het kon heb ik aan de locatiemanager ook uitgelegd wat mijn behoeften zijn en regelden ze bijvoorbeeld een tafel waar ik op de kop kon zitten, stond de achtergrondmuziek niet te luid,...

-Mijn eigen prikkelarme ruimte:

Nog een vereiste op de trouwlocatie was om een eigen ruimte te hebben voor mezelf om me in terug te trekken. De afgelopen drie jaar heb ik helaas geleerd dat overprikkeling een enorme spelbreker kan zijn en in dit geval dus ook een wedding crasher. Ik heb geleerd om sneller aan te voelen wanneer de overprikkeling begint op te spelen. Dit wil zeggen: reageren als het oranje is, niet bij rood. Want dan is het te laat. Wat meestal helpt als ik overprikkeld geraak, is om me letterlijk af te sluiten van zoveel mogelijk prikkels. Ik heb me vlak voor en tijdens het feest in totaal vier keer afgezonderd in ‘mijn ruimte’. Het was de ruimte achter de keuken, dus af en toe passeerde er wel eens een verdwaalde ober en schrok dan vaak op als ie de bruid zag zitten. Voor de rest was ik er bijna altijd alleen. Only ‘judgement deer’ was watching me:

Hoe is het nu verlopen?

Hoe hard ik ook geprobeerd heb om voorbereid te zijn met aangepaste maatregelen, eens het feest begonnen was, moest ik veel dingen toch loslaten en alsnog op me af laten komen.

Zoals die ogenschijnlijke “onweerstaanbare drang” van mensen om de bruid aan te raken. Mensen beginnen plots aan je te zitten, vaak goedbedoeld om je te helpen met je kleed goed te steken, haartjes in de plooi leggen,... Of gewoon omdat het kan? Ik kan geen andere reden meer bedenken waarom mensen je per se willen aanraken. Het is in ieder geval heel oncomfortabel. Ik ben geen pop! Mijn nood aan persoonlijke ruimte was altijd al groot, maar sinds mijn NAH is die nog eens verdubbeld. Sociale afstand was één van de weinige goede dingen die de coronapandemie met zich had meegebracht. Misschien nog even geduld tot het volgende griepseizoen... De meeste gasten hebben zich netjes aan de ‘NAH’-gedragsregels van mijn kaartje gehouden, wat een enorm mooi gebaar was! De avond zelf was alsnog heel druk en verliep voor mij zoals een fastforward moment. Ik had regelmatig vage, oppervlakkige gesprekjes terwijl ik van mijn wijntje nipte, onderweg naar het toilet snel-snel nog ‘hallo’ zeggen tegen een paar familieleden om daarna even wat water bij te tanken om dan weer iemand tegen te komen waar ik nog even een praatje mee kon doen. De hele avond waren de Olympische Spelen voor smalltalk en praatjes maken. Absolute mentale en cognitieve topsport.

Ik kreeg wel regelmatig de vraag of ik "aan het genieten was?”. En die vraag kon ik toen niet echt beantwoorden en nu ook niet. Als ik het opsplits: JA, want ikzelf was blij om dit moment te vieren met naasten, maar ook NEE want mijn NAH vond het nog altijd maar niks. Wat erna? De avond zelf had ik al spanningshoofdpijn tegen dat het dessert werd opgediend. En ook de dag erna en een paar paracetamols later was ie er nog altijd. En neen, het was geen kater. Dat veroorzaakt een andere soort hoofdpijn weet ik helaas uit ervaring.

Ik heb die avond bewust weinig alcohol gedronken om mijn lichaam ook beter te kunnen aanvoelen. Zonder die champagne-roes maak je dan ook alles bewuster mee... Soms is dit goed, soms is dit slecht. Ik kon minder "go with the flow" gaan en was nog heel hard op mijn hoede. Iedere gast waar ik nog niet echt een praatje mee had gemaakt, de photobooth die haperde, die servetten op de grond, dat verdwaalde kaartje,... Met meer alcohol in het bloed was een "boeien, het is toch mijn feest"-ingesteldheid makkelijker geweest. Maar mijn lijf was me achteraf toch dankbaar voor de beperkte alcoholinname.

Ik nam ook drie dagen na het feest volledige, platte rust. Ook de huishoudelijke taken werden genegeerd. Mijn agenda had ik bewust leeg gelaten. Enkel Netflix, comfort food en mijn kat knuffelen stond op de planning.

Op dag twee na het feest, heb ik wel een fikse wandeling gemaakt in de natuur want dat geeft me letterlijk en figuurlijk zuurstof.

Ik heb tot zeker vijf dagen na het feest nog een paar keer moeten vragen of dubbelchecken welke dag het nu eigenlijk is, maar intussen denk ik dat ik wel gerecupereerd ben. Ik heb intussen al meermaals mogen horen van de aanwezige gasten dat ze het een leuk feest vonden en dat het meer dan geslaagd was. Dus mijn man, mijn NAH en ik hebben dat goed gedaan... ;-)