Liever koetjes en kalfjes
Het gebeurt minder, maar nog steeds regelmatig. Zeker als ik nieuwe mensen ontmoet in allerlei soorten context. Een oppervlakkig gesprek wordt gestart, ik houd me eerst wat op de achtergrond, maar de meeste mensen zijn nieuwgierige wezens en dan keren ze zich toch ook eens naar mij: “En jij? Wat doe jij van werk?”. Lastige vraag, misschien moet deze ‘small talk-vraag’ voor eens en voor altijd omgevormd worden naar: “Wat doe jij in het dagelijkse leven? Waar ben jij zoal mee bezig? Wat doe je graag?"
Deze keer ging het niet om een werkgerelateerde vraag. Het ging over de voorbereiding van mijn eigen trouwfeest en ik had laten vallen dat ik genoeg rustpauzes ging inplannen, mijn gasten had verwittigd, mijn eigen ‘escape room’ heb geregeld tijdens het feest, etc. (Zie vorige blogpost voor meer informatie.) Dit trok dan weer de aandacht van een persoon die mij nog niet goed kende. Ze vroeg zich luidop af waarom ik me zo ‘druk maakte in die drukte?’ ‘Dat is toch net leuk?’ Ofzoiets. Ik gaf haar een korte, maar toch vrij eerlijke samenvatting over mijn situatie met een aantal kernwoorden zoals: herseninfarct, revalidatie, onzichtbare restletsels, overprikkeling, vermoeidheid, rust nodig, mee leren omgaan,...
Maar hoewel ik me dus kwetsbaar opstelde en vrij transparant wilde zijn, zag ik de gesprekspersoon in kwestie dichtklappen. Ik zag zelfs lichte paniek in haar ogen. En ik zag ook twijfel en onduidelijkheid. Heel mijn relaas deed duidelijk geen belletje rinkelen, ze snapte er geen knijt van en ze trok zich dan ook vrij snel terug uit het gesprek terwijl ik vermoed dat ze eigenlijk nog heel veel vragen had. Jammer, maar intussen heb ik geleerd dat als de vragen ongesteld blijven, dat ik ze ook beter onbeantwoord laat. Alleszins toch bij zulke casual gesprekken met mensen die niet dicht bij mij staan. Het kost gewoon te veel moeite om uit te vissen wat ze precies willen weten of wat hen kan helpen te overtuigen/begrijpen terwijl zij de moeite niet nemen om het gewoonweg te (durven) vragen.
Eerlijk? Twee jaar geleden zou me dit weer van slag kunnen brengen. Ik zou waarschijnlijk ook emotioneel geworden zijn tijdens dit gesprek, wat het er zeker niet minder awkward op maakt. Het kon me echt raken als mensen echt niet (willen) snappen wat leven met NAH is.
Ik vind het nog altijd jammer dat mijn situatie uitleggen vaak ook het einde van een gesprek betekent. Zeker omdat ik er intussen al iets rationeler over kan praten en echt wel opensta voor vragen.
Mijn tip? Peil of mensen waar je mee in interactie gaat écht meer over je NAH willen weten of begrijpen. Anders kost het helaas veel verloren moeite en energie om zoveel kwetsbaarheid te tonen. Geef hen een tipje van de sluier en laat het dan aan hen of zij die sluier verder willen optillen of niet.
En als blijkt dat ze het toch allemaal niet hoeven weten of snappen. Aanvaard dan ook dat ze het toch eigenlijk liever over koetjes en kalfjes hebben. Bonuspunten voor mij dan want ik woon op het platteland. ;-)