Medisch speeddaten

12 minuten. Dat is de gemiddelde tijd die ik meestal spendeer bij een arts. Ja, ik heb dit getimed. Ik spreek dan wel over de tijd dat ik effectief bij de arts in kwestie binnen ben (niet het wachten in die muffe wachtkamers, labo-onderzoeken, etc.). De langere momenten zijn meestal voorbehouden voor de huisarts, neuroloog of een andere specialist. De kortere momenten zijn dan weer voor die vluchtige afspraken bij een arbeidsarts en adviserende geneesheren allerhand.

We zijn nu midden maart en inmiddels had ik vier verschillende doktersbezoeken waaronder bij de huisarts en mijn neuroloog. Dat zijn vaste waarden en blijvers. Ik weet ongeveer waaraan ik mij kan verwachten bij een bezoek. Maar de andere twee medische consulten waren voor mij totaal vreemd: een adviserend arts van de verzekering en een adviserend arts van de rijveiligheidsinstantie. Beiden ook totaal in een andere context: de arts van de verzekering om na te kijken of ik wel “invalide” genoeg ben om ‘thuis te zitten’, de arts van de rijvaardigheidsinstantie om na te kijken of ik wel “valide” genoeg ben om weer met de wagen te mogen rijden.

Doktersbezoeken zijn zeker niet altijd uitvoerig en gedetailleerd. Ze zijn soms ook oppervlakkig, snel, vluchtig en onpersoonlijk. Veel draait om die “eerste indruk” en dat in combinatie met het tempo waarop allerlei vragen worden afgevuurd, geven me flashbacks naar één of ander speeddate-evenement van 10 jaar geleden.

Scheve vergelijking? Laten we eens kijken naar de consultatie met de verzekeringsarts.

De afspraak is om te beginnen al eenzijdig vastgelegd: een datum, tijd en locatie die vastligt en waar ik me naar moet schikken. Soort van “be there or be square”. De consultatie begint voor mij eigenlijk ook al met de voorbereiding. Hoe zie ik eruit? Welke kledij zal ik aan doen? Hoe geraak ik vlot op die bestemming? In mijn geval: wie kan me naar daar chauffeuren? Wat voor voorbereidingen moet ik meenemen? Moet ik alvast wat mogelijke antwoorden inoefenen voor als ik toch zou dicht slagen? Eenmaal op de locatie aangekomen, overvalt de zenuwachtigheid me. Ik scan de ruimte: inkomhal, trap, praktijkruimte, een uitgedroogde plant en een toilet. Oké.

Na een vijftal minuten wachten komt er een voorganger naar buiten die vluchtig z’n jas aantrekt, ‘nog een fijne dag’ mompelt en de deur achter zich dichttrekt. Dan is het mijn beurt en kom ik binnen in een steriele, kale ruimte. De verzekeringsarts laat me plaatsnemen en bekijkt me intussen niet zo subtiel van top tot teen en begint met wat basisinformatie op te vragen: naam, leeftijd, woonplaats, hobby’s,... Vrij algemene vragen, maar toch net al persoonlijk genoeg om alvast een kleine kant van mij te ontdekken. Een veilige opener dus.

Het gesprek wordt na 2 minuten wat minder oppervlakkig , want ja de tijd is schaars. Ik beantwoord een paar vragen over “mijn medische situatie” en ik heb echt geen idee of ik “goed of slecht” heb geantwoord. Is deze informatie relevant genoeg voor hem? Hoe hard moet ik me openstellen? Voor de arts ligt een papier waarop ie notities neemt en allicht ook een soort “ja/neen”-beslissing moet invullen. De man houdt een pokerface terwijl hij knikt, amper op kijkt en mompelend noteert. Oogcontact is immers niet voor iedereen weggelegd.

Net toen ik dacht dat we het gesprek nog verder gingen zetten, geeft hij aan dat hij wel genoeg weet. Het enige wat op dat moment nog ontbrak was iemand naast ons die op een gong slaat omdat de tijd om is en een glaasje goedkope witte wijn...

Ik heb meestal een leeg en “gemiste kans”-gevoel na zulke afspraken. Het zijn vage gesprekken en ik heb vaak het gevoel dat ik niet genoeg heb kunnen delen over mezelf. Op een paar minuten tijd moet ik immers uitleggen wat er juist met me gebeurd is 2,5 jaar geleden, hoe heel mijn parcours verlopen is, wat er nu gaande is, waarom er een terugval is, wat mijn plannen zijn voor de toekomst,... Vaak komen er dan nog vrij lukrake vragen tussen zoals: “Oh ja, en welke medicatie neem je nu weer allemaal?” of “En in welk ziekenhuis heb je dat dan laten onderzoeken?” en “Wanneer ben je dan opgenomen?” En dan kom ik er niet vanaf met een vage beschrijving zoals “ergens in oktober 2020”.

Waarom ik dan blokkeer? Ik heb er over nagedacht. Voor mij is deze medische situatie al 2,5 jaar “mijn nieuwe leven” en een automatisme. Omgaan met mijn beperkingen en die nieuwe versie van mezelf is mijn specialiteit geworden. Ik heb als NAH’er al een heel traject afgelegd waaronder uiteindelijk ook al een deel acceptatie. Nog eens echt bewust stilstaan bij dit hele traject en dit ‘snel snel’ proberen uitleggen aan bijvoorbeeld een adviserend arts op een paar minuten tijd, zorgt ervoor dat ik soms nog letterlijk blokkeer bij al deze vragen en dat ik zelfs heel diep moet nadenken over bijvoorbeeld mijn exacte medicatieschema ook al slik ik die pillen letterlijk elke dag.

Ik begrijp zeker dat artsen (ook de adviserende/keurende) onder grote druk staan en heel wat patiëntendossiers “er moeten doorjagen” op een korte tijd. Maar kunnen we dat speeddaten toch laten voor wat het eigenlijk is in een 'normale context'? Namelijk een zenuwslopend avondje uit in een café waar je anders nooit zou komen waarbij het oké is om 30 keer hetzelfde smalltalk-gesprek te voeren met vreemden die je hoogstwaarschijnlijk nooit meer zal horen of zien.

Jouw medische situatie is niet iets dat je zomaar 'snel snel' zou moeten delen.