Menselijk is wenselijk
Goede voornemens zijn deze periode populair. Hoewel ik er talloze kan bedenken, origineel (bewust de hele dag vasten, zelf avocado’s kweken,...) en minder origineel (meer bewegen, consuminderen,...), hoop ik er nu eentje te lanceren voor iedereen: kunnen we gaan voor meer menselijkheid in ons (dagelijkse) contact? In een digitale wereld waarin je moet chatten met een robot over je energiefactuurproblemen, je wekelijkse boodschappen er zelf door moet jagen aan de zelfscankassa, je zowat alles online kan bestellen zodat je bijna nooit een winkel binnen moet gaan,... is persoonlijk contact en menselijkheid soms ver te zoeken.
Toegegeven: de digitalisering maakt ons leven zeker ook wel makkelijker. Ook dat van mij. Laten we daar niet hypocriet over doen. Mijn wekelijkse sociale contact (mits huisdieren niet meetellen) is naast mijn uurtje bij de kinesist, voornamelijk met de postbode en de Hellofresh bezorger die me mijn pakjes met nuttige en minder nuttige spullen aan huis komen brengen mits ik winkels nog altijd mijd als de pest sinds mijn zenuwinzinking in de supermarkt zomer 2021. Het staat ook op mijn eigen to do-lijst om dit jaar toch nog eens een nieuwe poging te maken. Brood en tomaten gaan kopen kan toch niet zo eng zijn, toch?
Medische administratiemuur
Ik merk het ook op als ik mijn medische administratie moet opvolgen. Ik voel me geen patiënt, geen mens, ik voel me voornamelijk een dossier. Eén van de velen, dat besef ik zeker wel. Maar toen ik in een e-mail specifiek gericht aan mij werd aangesproken in derde persoon (voorbeeld: “Beste mevrouw Maes, Hierbij informeren we u dat het attest van Nickie Maes werd opgevraagd...”), vond ik het toch maar akelig. Het is alsof ik niet meer besta.
Ook valt het op dat de overige communicatie met “instanties uit het systeem” niet altijd even persoonlijk/menselijk verlopen. "Zorg dat formulier X ten laatste eind deze maand bij ons binnen is of we zijn genoodzaakt om uw uitkering te blokkeren." "Indien u ons geen attest X,Y,Z kan bezorgen, wordt u niet toegelaten." "Wij hebben uw aanvraag ontvangen, maar we kunnen deze voorlopig nog niet verwerken. Tot die tijd, heeft u geen recht op X." Het kan aan mij liggen, maar telkens ik weer zo'n no reply e-mail of aangetekend schrijven krijg van "een instantie", denk ik er meteen een gigantische, dreigende wijsvinger bij. De toon, de onpersoonlijkheid, de nadruk op sancties,... Het komt vrij agressief over en ik ben dan meestal overstuur en verward.
Ik zie dan ook altijd meteen een enorme muur voor mij; dé medische administratiemuur waar je amper over geraakt. Maar zolang je niet over die muur geraakt, heb je ook geen toegang tot het dagelijkse leven met de nodige middelen en voorzieningen. En zonder middelen en voorzieningen kan je ook niet ten volle meedraaien en bijdragen. Een ogenschijnlijk simpel gevolg met complexe oorzaken.
Wat ook niet helpt is de fysieke afstand.. Ik ben namelijk meer voorstander om ter plaatse naar een kantoor van een instantie te gaan om in gesprek te gaan met iemand van vlees en bloed. Daar zou ik dan graag tijd en energie voor vrijmaken en zelfs bewust het risico nemen op overprikkeling. Volgens mij geraken dingen face-to-face meestal sneller uitgeklaard en men mag dan ook zien hoe ongerust, wanhopig en gestresseerd ik meestal ben door dit alles. Maar als ik een afspraak wil maken, word ik meestal doorverwezen naar de website, een chatrobot of hang ik weer aan de telefoonlijn... Dus weer die muur die wordt opgetrokken.
Een goed voorbeeld geven is beter dan een mooie preek. Dus ook ik ga mijn best doen om mijn muur wat vaker te laten zakken en zo mijn menselijkheid meer naar de voorgrond te brengen. Het kan misschien helpen om zo over andere muren heen te komen.