Mijn huis, mijn thuis, mijn gevangenis

Op 8 oktober 2020 kregen mijn vriend en ik te horen dat ons bod op het huis (dat we een week eerder waren gaan bekijken) aanvaard was. Ik weet nog dat ik toen op het werk zat. Ik deed dan ook moeite om sereen en serieus te blijven terwijl ik de verkoper aan de lijn had en mijn collega nietsvermoedend op zijn laptopje zat te typen. Op mijn gezicht was waarschijnlijk niks af te lezen (full poker face: on) , maar vanbinnen was er enorme vreugde.

Emoties werden niet of nauwelijks gedeeld op het werk, dus vluchtte ik naar het toilet en in vol enthousiasme stuurde ik meteen dit nieuws naar Pieter via Whatsapp. Mits hij ook aan het werk was, maar geen smartphone mag gebruiken tijdens de shift, was er enige vertraging op zijn antwoord. Maar een uurtje later kreeg ik ook van hem een enthousiast antwoord. We waren beiden blij en opgelucht. Na ruim anderhalf jaar onsuccesvol huizenjagen, een paar afgewezen biedingen, de ‘bijna, maar toch net niet’-teleurstellingen,... was het eindelijk aan ons. We zouden verhuizen van een appartement in de stad naar een instapwoning op het platteland met een tuintje en oprit in een veilige buurt met kleine schooltjes, speelpleintjes, lokale boeren en weilanden. Ons nieuwe leven kon beginnen.

Bij thuiskomst vierden Pieter en ik het meteen met een glaasje bubbels, een fles die speciaal bewaard werd voor zulk nieuws. Wel maar één klein glaasje voor mij want het was donderdagavond en dan had ik altijd na het avondeten nog een uurtje training met de loopclub. Ik kon nog altijd een kletsje drinken ná mijn sportieve prestatie, dacht ik dan. Tijdens die bewuste looptraining kon ik wel enthousiast vertellen over de aankoop van het huis mits er enkele leden waren die ook volop op huizenjacht waren.

En toen... tja, toen ging het mis. Na een intervalrondje werd ik plots duizelig, misselijk, kon ik niet meer rechtstaan, werd alles wazig en de rest geschiedde. Ik kreeg mijn CVA op dezelfde dag dat ons bod officieel werd aanvaard op het huis waar we zo enthousiast over waren. Ongelukkige timing, dat zeker. Heel vreemd hoe dingen plots zo kunnen keren. Het ene moment kregen mijn ouders nog een vrolijk telefoontje van mij om te melden dat Pieter en ik eindelijk een huis hadden gevonden. Het huis dat mijn ouders ook al eens 'subtiel' waren gaan screenen door er langzaam met de wagen voorbij te rijden want zij wonen er maar 20 minuten rijden vandaan. En dan letterlijk een paar uur later, waren het mijn ouders die mij tevergeefs non-stop probeerden te bereiken via de spoeddienst van het GZA Sint-Vincentius ziekenhuis in Antwerpen. Het heeft uiteindelijk nog 24u geduurd voor ze mij (volledig versuft en in de war) effectief aan de lijn kregen en mits het in volle coronaperiode was, zat een persoonlijk bezoek er niet meteen in.

De eerste maanden na de CVA verliepen in een roes met een sterke focus op overleven, onderzoeken, medicatie, revalidatie, medische administratie,... Dat ik eigenlijk een huis gekocht had samen met mijn vriend en zou verhuizen in maart 2021, dat was (voor mij) volledig op de achtergrond verdwenen. Vlak na mijn CVA zijn er verschillende topics en gebeurtenissen gepasseerd die voor mij (nu ook nog) heel vaag zijn; de optie om alsnog van de aankoop af te zien vanwege overmacht (wat we dus niet deden), de ondertekening van de akte bij de notaris waarbij ik volmacht gaf aan Pieter mits ik nog in opname lag, de effectieve verhuis met hulp van familie, schoonfamilie en vrienden en een frustrerend gesprek bij de verzekeringsmakelaar die ‘plots’ mijn schuldsaldoverzekering van de hypotheek wilde vervijfvoudigen mits ik sinds 8 oktober 2020 een ‘medisch risicoprofiel’ heb.

De rest van 2021 diende vooral om het nieuwe huis te ontdekken, uit te dokteren, permanente plekjes vinden voor alle spullen,... Ik was wel in het huis toen, maar ik voelde me er niet thuis. Voor mij was het gewoon de plek waar mijn bed en douche stonden. In 2022 veranderde dit langzaamaan mits mijn primaire revalidatie toen gestopt was en ik dus meer thuis zat. Toen deed ik ook meer pogingen om er meer een thuis van te maken door te decoreren, plantjes te kopen voor binnen en buiten, spullen herschikken en meer de huishoudelijke taken op mij te nemen. Het gaf me toen nog wat routine en betekenis.

Eind 2022 merkte ik op dat de muren soms toch wel heel dicht op me afkwamen en dat ik regelmatig fantaseerde over wegvluchten. Ik ging veel wandelen als het kon. In het begin deed me dit deugd, ik kon zo de buurt ontdekken en frisse lucht en beweging krijgen, maar inmiddels heb ik ieder weggetje en wegeltje in een radius van 10 km rondom het huis al zeker 153 keer gezien. Bij slecht weer werd buiten wandelen moeilijker, dus ging ik me ook meer creatief bezig houden. Door het medische ontslag bij mijn ex-werkgever eind 2022 kon ik mijn thuisbureau omvormen tot een creatief kamertje. En ook dit werkte wel. Maar tijdelijk.

Intussen zijn we ruim mid 2023 en heb ik ook net weer mijn routine wandelingetje erop zitten (langs het tweede graanveld naar rechts, door het ‘trage wegen’-wegeltje, terug rechts langs de treinsporen naar het volgende station, zo naar het lokale park om zo via het dreefje door de velden terug te komen naar huis). Een mooi wandelingetje van zo’n 6 km, niet te veel en niet te weinig, met voldoende stopplaatsen in een relatief rustige omgeving. Ik passeer onderweg meestal heel wat lokale bewoners. Al fietsend, wandelend, joggend, met een hond, met een buggy of met een driewieler, maar ik ken ze niet. De buurt op zich leent zich tot een zeer sociale community met een mooie mix van jonge gezinnen en gepensioneerden. Er zijn doorheen het jaar heel wat buurtfeestjes en evenementen. Ik heb er in de zomer van 2022 ééntje proberen bijwonen met het voornemen om eindelijk wat buurtbewoners te leren kennen, maar vanwege intense overprikkeling (lees: festival vibes op een te klein terrein), ben ik toen na een tiental minuten helaas naar huis moeten gaan. Mijn vriend is mede dankzij zijn supersociale aard intussen al vrij goed ingeburgerd en door zijn regelmatige deelname aan buurtactiviteiten, kom ik ook af en toe wel eens iets te weten over die mensen waar ik meestal noch naam, noch gezicht op kan plakken.

Ons huis is zeker een thuis, maar voor mij persoonlijk is het soms een gevangenis. Uiteraard ben ik erg blij dat ik überhaupt een dak boven mijn hoofd heb en deels eigenaar ben ondanks mijn minimuminkomen en een oververhitte huizenmarkt. Absoluut geen evidentie! Maar terwijl ik vorig jaar nog met enig plezier de kamerplanten verzorgde, het belangrijk vond dat de keuken opgeruimd was, altijd kaarsjes wilde aansteken, op Pinterest decoratietips opzocht,... merk ik dat het me nu steeds minder interesseert. Ik doe nog wat ik kan, maar het kost me steeds meer moeite. Iedere dag is dan ook exact hetzelfde. Ieder moment in het huis voelt hetzelfde. Iedere taak in huis blijft hetzelfde.

Waardoor dit komt? Allicht meerdere factoren, maar ik zie het voornamelijk weer als een onderdeel van ‘levend verlies’. Toen we het huis kochten, was ik nog gezond, was ik nog iemand anders, had ik nog een carrière, een sociaal leven, ambities, dromen en plannen,... Toen we het huis een half jaar later introkken, was dit allemaal veranderd. Toen nam Nickie met NAH haar intrek. En die Nickie heeft onder andere een lage tolerantiegrens tegenover de luidruchtige kinderen van de buren, het hanengekraai, het verkeer, buurtfeestjes,... Die Nickie weet ook niet hoe ze zich moet openstellen tegenover mensen waar ze niet eens mee kan ‘smalltalken’. Die Nickie heeft een kluizenaarsbestaan en spendeert enorm veel tijd binnenshuis.

Het huis an sich is geen verlies. Het is en blijft een waardevolle investering. Maar dit huis, deze thuis, herbergt ook ongewild het levende verlies en een gedwongen ander leven tussen vier muren, ingesloten zoals een gevangenis. Het is de plaats waarnaar ik mezelf regelmatig 'moet verbannen' als het allemaal weer even niet gaat, een plaats ver weg van het dagelijkse leven, buiten de maatschappij.