Tegenwind

Ik heb de afgelopen twee jaar in allerlei verschillende situaties heel veel "neen" te horen gekregen.

Neergeschreven. Uitgesproken. Expliciet. Ontwijkend. Verbaal. Non-verbaal. Formeel. Casual. Helder. Vaag.

En ter afwisseling was er ook wel eens complete windstilte in de vorm van geen enkel antwoord of reactie krijgen. Dat vind ik vaak nog erger want dan gebeurt er helemaal niks. Het is dan alsof ik niet besta. Alsof ik er niet (meer) toe doe. Samen met die onverbiddelijke "neens" zie ik het als tegenwind. Het werkt tegen. Het maakt moeilijker. Het doet je twijfelen aan jezelf en je capaciteiten. Het kan jouw fragiele geloof in jezelf en de veerkracht waar je zo lang aan gebouwd hebt, heel plots en bruusk onderuit halen.

Van commentaar en kritiek bleef ik helaas ook niet gespaard. Hoge bomen vangen veel wind; aha nog een "wind"-metafoor! ;-)

Het is gewoon zo. Je hebt meer kans op (ieder soort) reactie als je meer op de voorgrond treedt. Zolang je je ‘gedeisd houdt’, kan dit makkelijker lijken, want je hebt dan misschien minder (directe) tegenwerking, maar zal er dan ooit echt iets voor jou veranderen? Je kan hopen op puur geluk of op anderen die je afwezigheid/ stil protest opmerken en dat zij meteen ook kunnen interpreteren wat je juist nodig hebt en dit voor je regelen. Het kan en het mag. En laat ons hopen dat dit ook nog een optie is want ik geloof dat er vele ‘stille wachters’ zijn omdat ze er bijvoorbeeld ook de energie niet (meer) voor hebben. Ook ik heb niet altijd de energie om de tegenwind te trotseren, soms draai ik me wel eens om en verander ik toch mee van windrichting om het mezelf ook eens 'makkelijker' te maken. Choose your battles. Niet alles en niet iedereen is het zomaar waard om daarvoor de tegenwind te trotseren.

Maar soms wil ik wel in tegenwind verder gaan, want het kan het waard zijn om vol te houden. Dat drong nog eens extra door terwijl ik op vakantie wandelde op de top van de Canarische vulkaan ‘ El Teide’. Het waaide erg hard, de wind was meedogenloos en deed mijn gezicht rood gloeien. De zon was tegelijkertijd onverbiddelijk warm. De vele andere wandelaars zaten intussen in mijn nek te hijgen, lichtelijk geïrriteerd dat ik meer tijd nodig had en per se alle leuningen moest vastnemen, maar toch ging ik verder. Ik moest ook wel. Wat ging ik anders doen? Voor eeuwig op 3.500 meter verder verkleumen tot mijn huid volledig rood en verveld zou zijn? Maar ik wilde het ook echt. Ik wist dat het niet simpel ging zijn, de omstandigheden waren ook niet mals: hoogte, drukte, koude, wind, felle zon,... Maar ik wilde het. Ik moest en zou ook dat mooie uitzicht zien waar ik intussen al veel over had gelezen en gehoord. En ik werd ook beloond met een stralende felblauwe hemel met boven het wolkendek een schitterende zon en een uniek zicht op een landschap met een mengeling van sneeuw en futuristisch uitziende vulkanische rotsen.

Normaal deel ik geen privéfoto’s in mijn posts, maar dit uitzicht wilde ik niemand ontzeggen:

Bij ieder nauwkeurig uitgemeten stap die ik er op de vulkaan zette, dacht ik tegelijkertijd ook terug aan hoe ik een dikke twee jaar geleden amper mijn evenwicht kon bewaren. Ik dacht aan hoe ik elke dag moest focussen op de meest simpele handelingen en hoe al die uren vol therapie en oefeningen wel dagen leken. Ik raakte toen nog snel gefrustreerd, ik was kwaad en ik vond mijn hele situatie onfair en uitzichtloos. “Ik was net 29 jaar geworden en ik moet opnieuw leren wandelen?”

Bovenstaande post is niet om uit te pakken. Dit is vooral om aan te tonen dat ik zelfs in volle tegenwind dit uitzicht heb kunnen zien. Je hoeft hiervoor niet meteen het vliegtuig te nemen. Het uitzicht dat je wil zien, waar je naartoe werkt, bepaal je voor een stuk zelf. En dat hoeft zeker niet altijd spectaculair te zijn. Bijvoorbeeld: de vorige keer dat ik zo’n intern gloriemoment had was bij het zien van de plaatselijke bibliotheek en was ik fier op het feit dat ik alleen naar daar was gewandeld op een mistroostige dag én een boek heb kunnen ontlenen zonder overprikkeld te geraken. Ik had toen het nare weer als tegenwind kunnen zien, maar mijn verlangen om zelfstandig een boek te gaan ontlenen was groter.

Tegenwind lijkt op het eerste zicht enkel tegen te werken, maar het kan je ook helpen om sterker te worden.