Ticket naar de zon
Mijn vriend en ik kochten een ticket naar de zon. De laatste weken van 2022 begon ik namelijk steeds weer meer weg te glijden ook al lag er niet eens sneeuw... Ik denk dat het een combinatie was van een aantal moeilijke periodes en ingrijpende beslissingen van het afgelopen jaar een plaats te geven, de nasleep van de verplichte feestdagen, de hele heisa rond “nieuw jaar, nieuwe ik”, het ontbreken van een duidelijk perspectief voor de lange termijn, zelfs voor de korte termijn... Dus al het voorgaande in combinatie met de donkere, korte dagen waarbij de zon het vaak liet afweten, zorgden er ook voor dat het licht in mijn hoofd meer verdween. Het werd steeds moeilijker om mezelf te motiveren om buiten te komen en mijn verplicht wandelingetje te doen. Ik annuleerde steeds meer afspraken omdat ik er het nut niet meer van in zag. Bankhangen en series kijken op tv waren ontzettend verleidelijk en daar is op zich niks mis mee, maar voor je het weet doe je dit 54 uur aan een stuk en begint je brein wereldvreemde gedachten aan te nemen.
Die Belgische winters... tja, het is wat het is. De ene heeft sneller last van de winterdip als de ander. Mijn humeur is alleszins even grillig als het weer hier en ook mijn vriend was er wat klaar mee (met mijn humeur, het weer of beiden ;-)). Dus besloten we om terug het licht op te zoeken door op vakantie te gaan naar Tenerife. Een bestemming die bij mij vaak spontaan beelden oproept van pensioengerechtigde zonnekloppers en een hele kustlijn vol flashy all-in hotels en ontelbaar veel restaurants met schreeuwige affiches en foto’s van hun ‘lokale specialiteiten’ zoals braadworst, pizza, chicken nuggets en frieten. Je begrijpt het vast al: ik was best wel wat bevooroordeeld. Mijn vriend heeft behoorlijk moeten aandringen om van deze reis een feit te maken want ‘dat soort reis was nooit aan mij besteed’.
4,5 uur vliegen later was ik dus nog heel argwanend toen we net waren aangekomen in een mensenzee van zomers geklede toeristen en ingecheckt werden in één van de vele all-in hotels met een tropische naam. Maar die zon... die deed meteen haar werk. De eerste dag konden we al genieten van een prachtige zonsondergang rond half 7 ’s avonds... We waren getuigen van een kleurrijke, visuele ontmoeting tussen zon en oceaan terwijl er een constante, milde en warme zeebries waaide. En plots had ik er geen moeite meer mee dat ik nu officieel ook één van die cliché overwinteraars was.
Het was natuurlijk nog altijd enorm aanpassen. We verbleven namelijk in een gigantisch hotel en het ontbijtbuffet was dan ook surreëel. Hoeveel verschillende soorten deegwaren heeft een mens nu echt nodig ’s ochtends? Mijn NAH kwam telkens weer boven als ik heel bedeesd en berekend een keuze probeerde te maken uit dat gigantische aanbod. Mijn keuze werd niet beïnvloed door “waar heb ik het meeste zin in”, maar meer door “waar staan het minste mensen” en “wat kost het minste moeite om te nemen”? Ook mijn arm-hand coördinatie werd steeds op de proef gesteld als ik in het ene hand mijn bord moest vasthouden terwijl het andere hand de vaak onderschatte ‘grijp-hef op-hou vast-leg neer-‘ beweging uitvoerde. Mijn ergotherapeuten zouden fier geweest zijn.
Ik moest hierbij ook steeds weer de andere hotelgasten proberen ‘uitblokken.’ Mensen kunnen namelijk erg opdringerig en bezitterig zijn over een stukje spek. Iedere ochtend voelde het voor mij als een queeste om een pistolet met kaas en een schaaltje met fruit te kunnen bemachtigen.
Het hotel had uiteraard veel meer te bieden dan enkel een extravagant ontbijtbuffet. Er was ook een groot verwarmd zwembad, verscheidene bars en restaurants, een wellness, een gym met oceaanzicht, een 100-tal ligbanken voor de die-hard zonnekloppers,... Je hoefde eigenlijk de hele vakantie lang nooit het hotel uit te gaan. Maar ik wel. ;-)
Mensen die me al langer kennen, weten dat ik ‘geen zittend gat’ heb en dat ik een reisverleden heb met een focus op avontuurlijke en ‘off-road’ ervaringen. Helaas ligt dit met mijn NAH nu heel wat moeilijker, één van de vele dingen waar ik me bij moet neerleggen. Mijn reistempo ligt gewoon trager, ik neem een degelijke nachtrust en pauzes extra serieus en alles draait rond planning en flexibiliteit.
Toch hebben mijn vriend en ik een paar uitstappen gedaan waar ik achteraf ook wel fier op ben dat ik ze heb kunnen doen. Bijvoorbeeld: een wandeling op de Teide, op een hoogte van 3.500 meter. Uiteraard hebben we gebruik gemaakt van de aanwezige kabelbaan en hebben we de wandeling zelf ook vrij beperkt gehouden. Maar terwijl ik manoeuvreerde langs de besneeuwde vulkaanrotsen met een stevige wind én de brandende, felle zon in mijn gezicht, drong het nog eens tot mij door: ik kan dit en ik doe het. Hoewel het een mooie, heldere dag was, waren de omstandigheden toch niet zo vanzelfsprekend: koude, felle zon, wind, hoogte, drukte,... Allemaal factoren die veel (ongewenste) prikkels kunnen uitlokken en het brein en dus ook je lichaam kunnen blokkeren.
Twee jaar geleden was dit nog geen optie geweest en zou een wandelrondje in het stadspark al vermoeiend geweest zijn. Dat interne gloriemoment werd vrij abrupt onderbroken door andere mensen die in mijn nek zaten te hijgen, zuchtten omdat ik niet ‘snel genoeg’ ging of zich zichtbaar ergerden omdat ik die verdomde leuning toch wilde vasthouden. Maar zij weten dan ook niet wat er met mij gebeurd is en waar ik vandaan kom. Dus ik kan hen dan ook niks verwijten. Leven en laten leven en blijven wandelen.
En blijven wandelen, dat deden we. Na een paar rustigere dagen, planden we opnieuw een wandeling in. Ditmaal in het Anaga-gebergte gelegen in het minder toeristische noorden van Tenerife. De contrasten met het zuiden zijn immens. Het landschap transformeert van zanderig en droog met palmbomen naar een ongerepte bergnatuur met erg steile, natte weggetjes en kleine bergdorpen. Ik noemde het “50 tinten groen”. We kozen een wandeling via een wandelapp met een ‘gemiddelde moeilijkheidsgraad’ en een tijdsduur van 3 uur. Toch nog uitdagend, maar toegankelijk genoeg dachten we. Onze wandeling begon met een klim langs een paadje dat dichtbegroeid was, wat doet vermoeden dat dit meer iets ‘off road’ was of waar al minstens een jaar niemand was geweest. Een halfuurtje later werden we verwelkomd met een intense regenbui. Tja, zonder regen geen groene omgeving...
Gelukkig hield de regen niet aan, maar ik werd daardoor wel geconfronteerd met één van mijn natuurlijke vijanden, namelijk: modder. De hele weg lang was de glibberige modder een extra beproeving voor mijn evenwicht, coördinatie en uithouding. Mijn vriend werd tevens mijn steunpilaar en wandelstok. Iedere afdaling, ieder modderig stukje, iedere beklimming,... moest ik me vastklampen aan hem. Hij ging voorop om te kijken waar het het minst glibberig was, hij wandelde achteruit (!) om mijn handen vast te nemen en soms wandelde hij achter mij om me vooruit te duwen. Naast een fysieke inspanning, kan ik dit ook aanraden als relatietest. ;-)
De wandeling zelf was prachtig, het eerste stuk kwamen we amper andere wandelaars tegen. Het was een enorm intense tocht, allesbehalve ‘gemiddeld’ zoals de wandelapp deed vermoeden. Uiteindelijk deden we 5 uur (!) over de wandeltocht en hebben we zelfs omwegen gemaakt om valpartijen te voorkomen. Mijn lichaam heeft me daarna wel nog een paar dagen ‘gestraft’ met stijve spieren en een vastzittende nek, maar mijn geest was me wel enorm dankbaar.
Uiteraard hebben we ook nog echt ‘getoerist’ in Tenerife met terrasjes in de zon, een duik in het zwembad, (echte) lokale specialiteiten proeven, stadjes bezocht, sterren proberen spotten, boekje lezen in de zonnige ligstoel, een wandeling op de overvolle boulevard langs de kust,... Maar het zijn toch die twee specifieke wandelingen die me zijn bijgebleven omdat ze niet zo typisch en vanzelfsprekend waren, maar me wel weer hoop, moed en erkenning hebben gegeven.
Om het licht in je hoofd terug aan te laten gaan, moet je op zoek gaan naar dingen die voor jou werken en kunnen. En in mijn geval was dit letterlijk een ticket naar de zon, naar een bestemming die ik vaak (onterecht) heb verafschuwd, maar die me nu zo veel heeft gegeven. Never judge a journey by its destination.