“Wat ga ik het komende jaar nog bereiken?”, “Heeft het leven voor mij nog iets in petto?”, “Ga ik ooit nog iets anders doen dan ‘schrijven over NAH?" "Heb ik de kracht wel om te blijven strijden voor meer awareness voor NAH?”, “Is er nog een andere rol voor me weggelegd in deze maatschappij?”, “En zo ja, hoe dan?!” Het zijn zo van die vragen die mijn hoognodige nachtrust terroriseren en ieder klein momentje van vreugde en licht meteen doen verduisteren. En dan vraag ik me af waarom ik slaapproblemen heb…
Dat langverwachte boek, waar ik enorm veel tijd en energie in heb gestoken, is er intussen. En daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik ben ook dankbaar voor alle (toekomstige) lezers en mensen die oprecht in mijn boek geloven. Laat dat duidelijk zijn. Maar toch wringt er iets. Dat ‘is het dit nu?’-gevoel besluipt me weer. Ergens wist ik al dat ik weer twijfels ging krijgen, over mezelf, over mijn leven, over mijn toekomst, … Maar ik wist niet dat het weer zo snel ging gebeuren. Ik voel mezelf weer terugglijden naar wat ik de ‘backstage van het leven’ noem.
Ik ben hier namelijk nog wel en ik doe wel mee, maar ook niet helemaal. Terwijl anderen op het podium staan met of zonder maskers of vermomming en hun ‘toneeltje des levens’ opvoeren, sta ik in de backstage. Maar is dat dan altijd per se iets negatiefs? Ik weet namelijk nog hoe het was om wel heel actief op dat levenspodium te staan en hoe doodvermoeiend en eentonig dit ook kon zijn. Eens op het podium, moest alles vaak snel-snel gaan, teksten aframmelen, scènes opvoeren, het publiek entertainen, blijven doorgaan, ook al had je nood aan pauze, …
En dan denk ik: “Misschien is de backstage toch zo slecht nog niet?”. Sinds mijn NAH, leef ik misschien wat meer in de backstage, maar ik kan intussen wel de volledige setting beter observeren. Ik zie namelijk niet enkel dat grote levenspodium met die verblindende spotlights, maar ik zie nu ook beter wat en wie er nog achter die spotlights zit. Wie helaas ook vergeten wordt. Wie over het hoofd gezien wordt. Wie geen (grote) rol krijgt op het podium, maar wel probeert bij te dragen achter de coulissen. Eigenlijk zou iedereen eens wat meer achter het gordijn moeten kijken. Ook de hoofdrolspelers van het ‘toneel des levens.’ Het maakt de opvoering enkel geloofwaardiger en unieker.
Want zonder backstage, is er ook geen frontstage, dat vergeten we misschien wel eens. Ik heb mijn podiumrol nog niet echt teruggevonden. Misschien blijf ik toch achter die coulissen? En misschien mag ik de kracht van die backstage ook niet onderschatten? Of wordt het misschien een ander soort podium? En wat mijn rol daar dan zal zijn, dat weet ik ook nog niet. En dat is ook oké.
Een heel goede raad. Zouden meer mensen moeten volgen ook zonder NAH
Je doet het goed. Ga verder zoals je bezig bent. Indien je ooit naar Spanje op vakantie wil komen, ons huis in Cervera del Maestre is heel rustig gelegen.
Ja, het toneeltje des levens bekijken vanop de backstage klinkt heel herkenbaar. Met anderen over vanalles meepraten lukt niet meer na NAH, maar we staan inderdaad wat meer stil bij dingen die minder opvallen. Wat een extra bijdrage kan zijn! En we moeten zeker onze talenten blijven gebruiken! Het doet goed om wat ervaring te delen en onze unieke podiumrol vinden we wel nog...
Tja...Nickie ook dat "backstage gevoel" is ook weer zeer herkenbaar voor mij..Na een NAH wordt je abrupt uit dat leven op het toneel in de spotlights getrokken, "is dat het dan"vraag ik me ook dagelijks af...maar ik neem wel meer plezier en tijd in die kleine fijne momentjes die er ondertussen terug zijn...nu heb ik daar weer de tijd voor ...Bedankt voor je kijk op de NAHzaak, ik heb het je al gezegd maar je blog en boek zijn erg belangrijk geweest voor mij..mijn vrouw leest nu je boek ook en is ook erg onder de indruk ( net als ik)! Je bent. Verder ben je nog erg jong, en dus moet het leven dat nog voor je staat idd…
Goed gevonden, en zo waar denk ik ook. "Gewoon" niet teveel naar anderen kijken of nee vergelijken zelfs niet met je vroegere ik... Hoe moeilijk ook. Vooral doen wat goed voelt voor jou en binnen jouw kunnen en grenzen.