Toen ik mijn herseninfarct kreeg, kreeg ik meteen (de dag erna) ook de boodschap van één van de vele dokters die ik toen vluchtig zag tijdens mijn ziekenhuisopname: "Ja, mevrouw, u heeft helaas een beroerte gehad, maar u bent nog jong. Jongere mensen hebben doorgaans een betere prognose. U geraakt hier wel weer bovenop." Dat was toen een mooie hoopgevende boodschap. Zo eentje uit de films waarbij een benarde situatie plots magisch wordt, alsof het hoofdpersonage uit het eigen, verzwakte lichaam treedt en zowaar superkrachten krijgt. Maar dit is geen film. Dit is mijn leven en tot nu toe is er weinig magie aan te pas gekomen.
Die positieve, hoopgevende boodschap bleef wel nog heel lang in mijn hoofd spoken. Ook toen de medische onderzoeken niks opleverden, toen mijn revalidatie haperde, toen mijn epilepsie niet te temmen viel, toen ik mijn job verloor, toen ik vervreemdde van mijn sociale netwerk, toen ik vervreemdde van mezelf… Telkens kwam dat stemmetje naar boven: “Maar ik ging hier toch weer bovenop komen?”.
Ja, ik ben jong en ik heb nog een heel leven voor mij. Maar tegelijkertijd is deze denkwijze een valkuil want het brengt zo'n waanzinnige druk met zich mee. Soms zorgt dit voor een stortvloed van maatschappelijke verwachtingen die telkens voor mijn deur staan, zelfs als ik die deur maar op een klein kiertje openzet. Het is vaak zo overweldigend dat ik de deur gewoon weer moet dichtgooien vooraleer het me weer opslorpt en vernietigt.
En neen, dé deur is voor mij niet permanent gesloten. Maar echt open is ie ook niet. Het is voor mij eerder een klapdeur. Zo één zoals in vele horecazaken, een klapdeur die kraakt en piept telkens wanneer je er doorheen gaat en die ook best heftig kan terugschieten en dus eigenlijk constant open en dicht wankelt.
Niet echt open, niet echt dicht. Dat is voor mij het leven met niet-aangeboren hersenletsel op jonge leeftijd.
Ha Nickie, ik kom net je blog tegen op LinkedIn. Zo herkenbaar! Ik was 41 met mijn herseninfarct voelde me niet thuis tussen de bejaarden. Laat staan dat je nog jonger bent. Ken je onze site? www.nah-ja.nl