Dertig en doen, vier jaar later
- Nickie Maes
- 28 okt
- 1 minuten om te lezen
Vijf jaar geleden kreeg ik er op één week tijd plots twee verjaardagen bij. De dag waarop ik geboren werd (13 oktober) en de dag waarop ik een herseninfarct kreeg (8 oktober). Sindsdien voelt elke oktobermaand dubbel. Twee verjaardagen in één. Eentje voor het leven dat ik verloor en eentje voor het leven dat ik nog steeds aan het uitzoeken ben.
Toen ik dertig werd, schreef ik in een blog: “er komt misschien geen later meer.” En dat meende ik ook. Die gedachte gaf me destijds een soort vurige drang om te doen. Om alles eruit te halen wat nog wél kon. Om niet te wachten tot het te laat was.
Nu, vier jaar later, merk ik dat “doen” een andere betekenis heeft gekregen. Ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. Ik hoef niet meer te tonen dat ik vooruitga, herstel, meedoe. Doen is zachter geworden. Soms betekent het: een wandeling, een gesprek, een glimlach. Soms ook: niets doen, neen zeggen en dat gewoon toelaten.
En dat blijft, na al die tijd, mijn belangrijkste les: Je hoeft het niet groots te doen om te doen. Leven is vaak al genoeg.
Hallo Nickie, gisteren heb ik via de Bibliotheek jouw boek geleend, wow wat uitgebreid wat het betekent een nieuw leven met NAH. Schrijven is ook mijn passie en wil ook mensen die NAH inspireren dat wij in velen opzichten ''speciaal'' zijn en onze beperkingen betekent dat je vaak een stap terug moet doen, maar dat het leven mooi is en elk moment een uitdaging is.
Bedankt voor jouw boek en ga zo door met ons te inspireren!
Hartelijke groet,
Chantal
Mooi geschreven Nickie, het lijkt een stuk accepteren. Maar wat je voor mij en vele lotgenoten betekent, zowel met jouw blogs, jouw boek,… toont net hoe “heel hard” jij aan het meedoen bent!! ♥️ Dankjewel alweer.😉👍
Snap ik helemaal! Er is een periode na het infarct waar ik dacht dat het leven daar eindigde. En ondertussen weet ik dat ik na elke episode een zestal maanden nodig heb om uit het dal te kruipen. Levend verlies heeft jammer genoeg wel wat meer tijd nodig om een plaats te krijgen. Maar gelukkig zit het gelukkig nu ook in kleinere dingen.
Het zijn de kleine dingen ... Het hoeft niet groots en meeslepend. Je bent pas groots als de kleine dingen je kunnen vullen.
Mooi geschreven. Geeft mij op een bepaalde manier ook rust. ❤️