Het kruispunt

De voorbije maanden heb ik opnieuw vaak ‘neen’ moeten zeggen terwijl er eigenlijk een ‘ja’ werd verwacht. En terwijl ik zelf ook graag ‘ja’ had gezegd:

JA, ik ga mee.

JA, ik sluit graag aan.

JA, ik blijf wat langer.

JA, ik neem dit/dat er nog bij.

Maar soms wint de ‘neen’ toch. Niet omdat ik een sfeerspons wil zijn, of asociaal of lui, maar omdat het móét voor mijn gezondheid. ‘Neen’ zeggen is al lastig op zich, maar het verantwoorden ervan voelt soms als een extra omweg die ik niet had willen maken. Want opkomen voor jezelf, voor je welzijn, zou vanzelfsprekend moeten zijn en geen rare bocht die je eerst moet uitleggen.

Vaak voelt het alsof ik alleen op een zijweg wandel. Alsof ik op een kruispunt sta en iedereen vlot de brede hoofdstraten inslaat. En ik wil mee. Zó graag. Maar het licht springt voor mij op rood en dan rest er niets anders dan een ander pad te kiezen. Dat andere pad loopt iets verderop, naast het kruispunt, een beetje uit het zicht. Een zijweg, eenzamer en duidelijk minder bewandeld.

Misschien blijf ik wel op dat pad alleen, maar misschien kom ik onderweg toch nog anderen tegen. Misschien moet ik even stoppen en pauzeren. Misschien moet ik af en toe wat sneller gaan. Maar wat er ook gebeurt, ik blijf die zijweg nemen en zo mijn eigen pad bewandelen. En misschien wordt die zijweg ooit wel weer een hoofdweg.

Blijf vooral wandelen, op wat voor pad dan ook.