Ongezien

“Maak het onzichtbare zichtbaar”, las ik in een social media postje naar aanleiding van de ‘brain awareness week’. Want voor vele hersenletselhelden zijn heel wat gevolgen van hun NAH vaak onzichtbaar. En wat onzichtbaar is, wordt vaak niet gezien. Ook ik voel me regelmatig niet gezien. Maar soms wil ik ook niet gezien worden. Ik ben zelf nog regelmatig in dubio over hoe zichtbaar ik mijn NAH wil/kan tonen aan anderen.

Recent nog wilde ik een sportief uurtje groepsles volgen in een klein, lokaal sportclubje. Als nieuweling wordt er van je verwacht om je kort even voor te stellen; wie je bent, wat je doet, hoeveel kinderen je hebt, waar je woont (dorpse nieuwsgierigheid), wat je (sportieve) doelen zijn, … Voor de meesten in de groep is dit evident en hebben ze hun dagelijkse bestaan al knipogend samengevat in 2 minuten. En toen was het aan mij…

Tja, wat moet ik vertellen? Zal ik het houden bij mijn naam en dorpslocatie? Of geef ik hun het hele achtergrondverhaal?  Want een beknopte “Hallo, ik ben Nickie en ik heb NAH”, zal eerder nog meer vragen of ongemakkelijke stiltes oproepen dan antwoorden. Ik besloot om het die avond niet over mijn NAH te hebben. De evenwichtsproblemen en vreemde bewegingen van mijn linkerarm kon ik tijdens de meeste oefeningen met extra veel moeite maskeren. Mijn overvolle hoofd van de te luide, pompende beats stond op ontploffen, maar die weerslag hiervan kon ik dan gewoon thuis weer ongezien alleen uitzitten.

Hoewel het voor mij voelde alsof ik mezelf niet echt heb kunnen tonen tijdens die groepsles,vond ik het op dat moment toch de beste beslissing om erover te zwijgen. Ik wilde gewoon sporten. Zonder uitleg, zonder verantwoording. Het was makkelijker om de gebrekkige coördinatie openlijk te wijten aan 'een gebrek aan conditie' in plaats van aan mijn ataxie. Maar door te zwijgen over mijn NAH, verzwijg ik toch ook een heel stuk over mezelf. Uiteraard ben ik ook nog altijd 'een persoon', een individu, maar draai het of keer het, die NAH bepaalt toch heel wat in mijn leven.

Op andere momenten smeek ik dan weer bijna om gezien te worden, of meer bepaald, dat mijn NAH gezien wordt. Zichtbaarheid is dan ook iets wederzijds. Soms vraagt het van anderen om beter te kijken, soms van onszelf om te durven verschijnen.