‘Saldo ontoereikend’. Dat is nooit een leuke boodschap. Ik kon mijn consultatie bij de kinesist niet betalen. Gelukkig ben ik er al drie jaar trouwe klant, wonen we in hetzelfde dorp en wist ik dat we het voorlopig wel even zo konden laten. Het blijft een gênante situatie, maar sinds mijn NAH heb ik moeten leren omgaan met zulke ‘onvoorziene omstandigheden’.
Vroeger moest ik geen twee keer nadenken over een paar uitgaven van 40 euro, maar sinds mijn NAH houd ik een heel Excelbestand bij met al mijn uitgaven en inkomsten. Ik voel me soms een parttime boekhouder. Maar dit keer had ik dus een inschattingsfoutje gemaakt. Mijn uitkering kwam drie werkdagen later dan voorzien en dat stuurde heel mijn budgetplanning in de war.
Dit was slechts een ‘miniem financieel euvel’ zonder verdere gevolgen, dat besef ik maar al te goed. Daarnaast sta ik er gelukkig niet alleen voor en heeft mijn spaarrekening voorlopig nog een positief saldo. Toch geeft het me regelmatig een angstig gevoel. Wat als dit vaker gebeurt? Wat als er nog grotere onvoorziene kosten komen? Waar begint het dan? En vooral waar stopt het dan? Hoe lang zal dit nog duren? Kunnen ze de uitkering alsnog verminderen of zelfs volledig schrappen? En op basis waarvan of wanneer zal dit gebeuren? Hoe lang kan ik dan nog toekomen met mijn spaargeld?
Ik vind het vrij dubbel om financieel afhankelijk te zijn van een instantie en/of de ‘goodwill’ van een ander. Uiteraard ben ik blij dat ik überhaupt een uitkering krijg, maar tegelijkertijd komt er voor mij ook veel onzekerheid, schaamte en een verantwoordings – en schuldgevoel bij kijken. Hoewel er dus een (financieel) vangnet is, voel ik me soms eerder gevangen dan opgevangen. En dat maakt me soms bang voor de toekomst.