Van bult tot berg

Afgelopen week verloor ik weer eens de controle over mezelf, of zo lijkt het toch. Ik heb een wildvreemde man afgesnauwd in het openbaar, absoluut niet mijn mooiste moment want ik geloof eigenlijk wel in 'kill them with kindness' en 'be the bigger person', maar ik kon het echt niet meer opkroppen. Ik zal hier niet te veel over uitweiden en het houden op een combinatie van ergens op tijd moeten zijn (voorziene, stresserende omstandigheid), een kapotte lift (onvoorziene, stresserende omstandigheid) en een snerende uithaal van een wildvreemde naar mij toe (onvoorziene, onnodige omstandigheid). Er borrelde zoveel onmacht en pure woede in mij naar boven. Als een vulkaan zonder waarschuwing met meteen een uitbarsting in volle glorie. Alles brandde, van binnen. Er was geen houden aan. Laat ons zeggen dat de man in kwestie 'blij' mag zijn dat ik echt meteen weer verder moest vanwege de tijdsdruk. Hij kwam er nog vanaf met wat beginnende rook en damp.

Op het moment zelf lijkt deze reactie de enige 'normale' voor mij, de ontlading is dan ook enorm. Maar eens die woede-lava weer begint af te koelen en ik tijd en ruimte heb om even te reflecteren, besef ik maar al te goed dat ik overgereageerd heb. En het meest lastige is dat dit al kan gebeuren bij de meest 'kleine dingen'.

Vroeger waren er van die kleine hobbels op de weg. Dingen die even lastig waren, maar waar ik vrij moeiteloos overheen stapte. Een plotse wijziging in plannen, een drukke winkel, een onverwacht telefoontje, een kapotte lift, een snauwtje van een onbekende,… 'Bumps in the road.' Niet meer dan dat.

Maar nu lijken diezelfde bultjes uitgegroeid tot heuse bergen. Dingen waar ik vroeger nauwelijks bij stilstond, kunnen me nu compleet uit balans brengen. Mijn brein heeft minder rek, mijn lijf minder veerkracht, mijn gemoed minder marge. Wat ooit een kleine aanpassing was, voelt nu als een klim met volle bepakking; zonder kaart, zonder gids en zonder zekerheid dat ik de top haal.

Soms voelt het alsof ik onderweg ben op een bergtocht waarvoor ik me nooit heb kunnen voorbereiden. Geen geplande route, geen goed weerbericht. Alleen de volgende stap en hopen dat ik niet uitglijd.

Mezelf aanpassen kost meer moeite. Mijn tolerantie voor prikkels, drukte en onverwachte situaties is gewoon lager. En dat mag. Het blijft zoeken naar manieren om die bergen iets minder steil te maken of vulkanen toch te laten slapen.

Soms moet ik gewoon even stoppen, op adem komen en mezelf de tijd gunnen. Want ook al lijkt de weg zwaarder, ik zet wél nog stappen. En dat blijft het belangrijkste. En zelfs na een vulkaanuitbarsting blijft de grond niet eeuwig trillen, ook lava koelt uiteindelijk af. En als het stof weer is gaan liggen, groeit er soms iets nieuws op die verbrande helling. Misschien trager, misschien anders. Maar het groeit.