Een nieuw jaar, een nieuwe teleurstelling. Ik weet het. Dit is een triest en melodramatisch begin om 2025 in te luiden en mensen willen liever iets positiefs, sterks of spannends lezen. Helaas. Ook dit is mijn leven. En als ik het hier al niet mag neerschrijven, waar dan nog wel?
Ik zal geen hobby restaurator worden. Ik hoor je denken: “tja, ik ook niet, so what?” Wel, voor mij was dit wel wat. Iets nieuws, iets spannends, iets waarvan ik dacht dat het mijn ding wel zou zijn. Een zoveelste poging om iets te vinden waar ik mezelf kan ontplooien, een nieuwe identiteit vinden, een uitweg uit het zwarte gat, een reden om mijn huis te verlaten, … En op zich is restauratieleer een enorm interessante materie; oude kunstwerken bestuderen en oplappen zodat ze niet langer vergane glorie zijn en zo letterlijk een stukje geschiedenis terug tot leven kunnen wekken. Het heeft haast iets magisch.
In september was ik dan ook met goede moed aan deze opleiding begonnen, ik had de leerkracht ook op voorhand ingelicht over ‘mijn problematiek’. Ik denk nog altijd dat ze er stiekem geen knijt van begreep, maar ze kon wel vatten dat ik geen ‘topstudent’ ging worden en regelmatig afwezig zou zijn. Ik werd toen nog gerustgesteld dat het geen ramp is als ik eens een keertje een les miste.
Maar eens ‘een keertje’ niet naar de les komen, werden ‘meerdere keren’. En die keer dat ik dan wel kwam, liep ik zo achter en viel ik constant uit de lucht als er een of andere chemisch kooksel voor mijn neus werd gezet, dat ik gefrustreerd raakte. Frustratie werd dan uiteindelijk ook demotivatie. En zonder motivatie kon ik geen energie meer opwekken en gingen mijn lichaam en brein in lockdown.
Ik verwachtte er nochtans zo veel van. Want zo ben ik dan, als ik ergens voor ga, is het vol verwachting en smijt ik me naar mijn beste vermogen. Dat maakt natuurlijk dat die boemerang eens zo sterk terugvliegt in mijn gezicht. Ik zou meer getemperd moeten zijn, een meer ‘we zien wel’-attitude moeten aannemen, maar zo ben ik nu eenmaal niet. Ondanks alle tegenslagen, probeer ik me vast te klampen aan alles wat nog wel kan en probeer ik dit ineens ook groter te maken dan het werkelijk is.
In het woord ‘verwachtingen’ zit letterlijk het woord ‘wacht’. Maar wachten waarop? En hoelang nog wachten? Ik vermoed dat dit nieuwe jaar wel weer wat in petto zal hebben voor mij. Daar moet ik op blijven vertrouwen. Hoe bitter het jaareinde ook heeft mogen smaken, het nieuwe jaar kan misschien weer wat zoets brengen. Grote dingen, kleine dingen, momenten, ervaringen, mensen, emoties, kansen, lessen, … laat ze maar komen. In tussentijd zal ik wachten en niet te veel verwachten.
Comments